အ၀ုိင္းနဲ႔ ေလးေထာင့္ဆုိတာက
ေမြးရာပါ ပကတိစရုိက္ခ်င္းကို
တူၾကတာမဟုတ္။
ဒါေပမယ့္
ေက်ာင္းစာထဲ မပါခဲ့တဲ့အရာေတြကိုခ်ည္း ျဖတ္သန္းလို႕
ၾကီးျပင္းရင့္က်က္လာတာနဲ႕အမွ်
ပတ္၀န္းက်င္ မ်ိဳးစုံမွာက်င္လည္၊
သံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ၾကိဳးေတြ ေႏွာင္ဖြဲ႕၊
ငါဆုိတဲ့ ဇာတိ ျပသခြင့္ကို မရွိပဲ လူ႕အတင့္တန္းမီေရး
လူရာ၀င္ လူတြင္က်ယ္ျဖစ္ဖုိ႕ တုိးရင္းေ၀ွ႕ရင္းနဲ႕
ပတ္၀န္းက်င္ကပဲ ပုိင္ဆုိင္တဲ့
ပီဘိရုပ္ေသး ရုပ္ေလး ငါျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ပါေပါ့လား။
ဒီလိုနဲ႕
ေရြပြက္တမွ် တဒဂၤ ဘ၀ဆုိတဲ့သက္တမ္းတုိထဲမွာ
သံေယာဇဥ္ အျမစ္အမႊားေတြက
ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႕ ယွက္ႏြယ္ထားတဲ့ လူ႔အသုိက္ျမံဳထဲ
ကုိယ့္လူရင္းေတြထဲက တစ္ေယာက္ကုိ
ေအာက္တန္းက် လုပ္ရပ္တစ္ခုခုနဲ႔
လက္ပူးလက္က်ပ္ မိတဲ့အခါ မေက်နပ္တဲ့
ကရုဏာ ေဒါသသံေယာဇဥ္ၾကိဳးက လွဳပ္ခါသြား။
အလားတူပဲ
တျခားတစ္ေယာက္ကေတာ့
ေလကအတြက္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔သတဲ့
သင္းျပန္႕တဲ့ ဒီလိုရနံ႔မ်ိဳး ရွဴရွဳိက္ရခုိက္မွာေတာ့
ရင္ထဲမွာ ၀မ္းသာခ်မ္းျမ အားက်အူျမဴး
ေမတၱာသံေယာဇဥ္ၾကိဳးက ထူးလုိ႕ခုိင္မာသြားျပန္ေရာ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ေလာကထဲက အျပတ္ခ်ဲလို႕
သံေယာဇဥ္ အျမစ္ေဆြးဖုိ႔ လမ္းစကျဖင့္ ခုထိမျမင္
ေမြးေသစာရင္းပယ္ဖ်က္လုိ႕
ဟုိး…မွတ္ဆရခက္တဲ့ ေလာကမုိးကုတ္စက္၀ုိင္း
အဆုံးထိတုိင္
ဒယိမ္းဒယုိင္ ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႕
လွမ္းထြက္ဖုိ႕ အစပ်ိဳးမွာပဲ
လမ္းေပ်ာက္ခ်င္တဲ့ လူသားတစ္ဦးအဖုိ႕ေတာ့
ဗုဒၶရဲ႕ မဂၢက်င့္စဥ္ လမ္းတစ္သြယ္သည္သာ
ေျပလြင္ ေခ်ာမြတ္ ေျခရာမထပ္တဲ့လမ္း
ခရီးက ေ၀းလြန္းေပမယ့္လည္း
ၾကားစခန္းဒီခဏမွာကို
ဘ၀အႏြမ္းေတြ ကြ်န္းရိပ္ခုိလို႕
လြမ္းစိတ္ေတြကို သိမ္းတတ္ခဲ့ျပီဆုိရမလားပဲေလး။ ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား.......။
